Soms vraag ik me af of "het nu echt aan mij ligt?" of zijn er nog mensen die dit herkennen? Ik voel zó'n weerstand tegen muziek die overal naar mijn hoofd gesmeten wordt, het maakt lawaai in mijn brein wanneer ik er niet bewust voor kies.
Ik vind het vreselijk in een winkel te lopen, ergens iets te drinken of eten, bij iemand in de wagen te zitten, vaak zelfs buiten op straat te zijn of in de wachtzaal van de dokter,... want er is overal lawaai. Muziek is mijn passie, maar wanneer het gewoon rondom me gebruikt wordt als afleiding vind ik het niet fijn. Ik wil niet zoveel prikkels moeten ontvangen of muziek horen waarvoor ik niet bewust heb gekozen.
Het lijkt alsof iedereen zonder nadenken overal muziek oplegt en ik begrijp niet waarom? Om er zeker van te zijn dat er geen enkel stil moment zal vallen in de wereld om ons heen? Omdat we best zo weinig mogelijk helder nadenken? Omdat we zeker niet zouden horen wat er vanbinnen gebeurt? Ik wil niet afgeleid worden van wat ik doe of waar ik ben, ik wil wél mijn hart en mijn gedachten horen.
De stilte maakt me gelukkig, maar ik hoor ze zo weinig. En ik weet niet goed hoe ik daarmee moet omgaan.
Erline