Ik kom aan het station, mijn trein gaat pas over een uur. Opgelucht dat de warmte van de zon mij het wachten makkelijk maakt, strijk ik neer op een bankje en verzink in dagdromen over wat ik graag wil doen,
maar me wat beangstigt door mijn lichamelijke struggels. Ik wil weer naar de muziekschool en o.a. klassieke zangles herstarten. Ik stel het me voor, ik voel
dat dit is wat ik wil.
Plots komt een man naast mij zitten, ik zeg ‘Hallo’ en voel een energie waarvoor
ik me openstel. Hij vraagt wat ik schrijf en ik zeg ‘Beetje plannen maken’ Hij vraagt “wat ik doe” in het leven. (Ik heb op die vraag vaak geantwoord 'Niet veel, ik ben ziek’, en voelde mij nooit goed na zo een antwoord.) Nu zeg ik spontaan 'Ik zing’ De man lacht en zegt ‘Ik heb ook gezongen, ik voltooide mijn opleiding klassieke zang.’
Ik sta versteld.
Hij vertelt, ik vertel. We delen ook de passie voor het Nederlandstalige lied. Hij is 85 nu en zingt niet meer, hij benoemt de gedachte ‘Wie weet had ik er wel mijn beroep van
kunnen maken’ Het is tijd om mijn trein te halen. Hij eindigt met 'Schrijf u in, doe wat ge graag doet! uw ziekte zal ook beteren als ge uw hart volgt.’ Hij geeft me nog een folder mee ‘Misschien hebt ge hier iets aan’
Ik bedank hem.
Ik ga richting huis met vochtige oogjes. Wat een ontmoeting 🥹🙏